Guy Davis (US) Blues Missy Sippy Gent (25-11-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Guy Davis © Rootsville 2019

Guy Davis is één van die topmuzikanten die geregeld de oversteek maakt naar Europa om ons te komen trakteren op een fijne avond bluesmuziek. De man is ondertussen al een tijdje in onze contreien en dus nu ook in de Genste juke joint Missy Sippy. Voor hem al zowat een vaste stek geworden. Zijn nominatie voor de Grammy Awards 2018 bewijst dat hij één van de grote  internationale ambassadeurs is van akoestische bluesmuziek is. Al jarenlang draagt hij zijn liefde voor de blues uit over de wereldbol. Als zoon van de bekende acteurs Ruby Dee en Ossie Davis groeide hij op in New York City, maar ontwikkelde zijn passie voor de blues dankzij de verhalen van zijn grootouders in het rurale zuiden van de VS.  De man bracht ondertussen al een massa albums uit en werkte onder meer samen met blueslegendes als Dr. John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger.

In 2013 bracht hij het geweldige album “Juba Dance” uit en het leverde hem een nominatie op voor ‘beste akoestische artiest’ en ‘beste akoestische plaat’ voor de 35e Blues Music Awards in de VS. Zijn meest recente plaat, waarmee hij de nominatie voor de Grammy’s in de wacht sleepte, heet ‘Sonny & Brownie's Last Train’. Een schitterende schijf en een ode aan Sonny Terry en Brownie McGhee, die hij maakte samen met Fabrizio Poggi,. Het zou dus alweer genieten worden daar in Gent, waar de laatste passage van de man al dateerde van het voorjaar 2018. Niemand twijfelde er aan dat wij een topavond zouden voorgeschoteld krijgen en de zaak was dan ook weer sold out. Zoals we verwacht hadden, was Guy niet alleen maar was zijn maatje “Baby” Paul de Laat ook van de partij. Laat ons zeggen dat de avond niet meer stuk kon.

‘Spoonful’ van Willie Dixon en ‘Limetown’ uit zijn “Chocolate To the Bone” cd openden de avond. Minzaam als altijd en met de nodige humor die wij van Guy gewoon zijn , ging hij de avond aan elkaar praten. Met Reverend John Wilkins’ ‘That’s No Way To het Along’ kregen we een song over “lowdown women”. Paul de Laat gaf alweer het beste van zichzelf (that guy blows a hell of a harmonica) en hoewel beiden elkaar al meer dan een jaar niet hadden gezien, bleef de interactive tussen de beiden vonken geven.

Met ‘Can”t be Statisfied’ van Muddy Waters, werd de banjo bovengehaald voor een wel heel speciale versie en met ‘Somebody to Watch Over Me’ en ‘Taking Just A little Bit Of Time’ kregen we de eerste “kiekenboellen”. Guy fingerpickt zich uit de naad en wisselt zonder problemen tussen de 12-string, banjo en zijn akoestische gitaar. Zijn stem heeft mij steeds weten te bekoren, een warme, diepe en ietwat rokerige stem die niemand onberoerd kan laten. Ondertussen mocht Paul even gaan rusten en kregen we met ‘Got You Letter In My Pocket’ een nieuwe song aangeboden en met de nodige verhalen en stories kregen we “Kokomo Kidd’ en ‘Come Get You Some’. In de afsluiter van de eerste set ‘I’m Gonna Shake Like Sonny Did’, liet Davis zien dat hij ook een zeer begenadigd harmonicaspeler is die zijn liefde voor Sonny Terry niet onder stoelen of banken steekt.

Na een korte pauze, stoomde Guy verder in dezelfde flow met ‘Shakin’ Pudding’ en een knappe versie van ‘Lay Lady Lay’ van Bob Dylan. Dat hij fan is van Pete Seeger steekt hij ook niet onder stoelen of banken en ‘Kisses Sweeter Than Wine’ was dan ook zijn hommage aan de man. Ondertussen was “Baby” Paul er terug bijgekomen en knalde Muddy’s “My Eyes Keeps Me In Trouble’ door de luidsprekers.  Stilaan trokken we einde optreden maar ondertussen was er toch nog tijd voor een “true story”, het mooie verhaal van ‘Sugarbelly’; de ‘Saturday Blues’ en het zeer emotionele ‘I Wish I Hadn’t Be Away So Long’. De Missy Sippy werd er zowaar stil van en men kon een speld horen vallen. Dat hij geen Trump-fan is konden we dan weer horen in een zeer humorische ‘It Was You’ en het duo sloot af met 2 klassiekers , Blind Lemon Jefferson’s ‘See That My Grave Is Kept Clean’ (voor mij altijd al een topsong geweest) en Robert Johnson’s ‘Rambling On My Mind’.

Staande ovatie en daverend applaus voor Guy en Paul en voor ons nog 2 extras met ‘Little Red Rooster’ , waarbij hij de hele tent liet blaffen en huilen en het obligate ‘Hoochie Coochie Man’. Het was een Veni Vidi Vici voor Guys Davis. Alweer was de man er in geslaagd de Missy Sippy plat te spelen en iedereen een fantastische avond te bezorgen. Grote klasse Mr Davis !!!

Marcel